– Historie

Het verhaal van de Ben Nevis Club belicht door het persoonlijke relaas van mede-oprichter Frans Janssen

Als ik terug zou moeten gaan naar de tijd dat ik whisky begon te drinken, dan zou ik terug moeten naar militaire dienst. Mijn maten dronken bier, maar dat vond ik eigenlijk helemaal niet lekker. Om nou toch mee te kunnen doen dronk ik mixdranken. Rum met cola, vieux met cola en whisky met cola. Hoewel ik later in de diensttijd toch “leerde” bier te drinken, bleek toch mijn voorkeur steeds anders te zijn dan die van mijn “maten”. Een liefhebber van sterke drank was ik toen nog niet.

Wullie als ultieme dealer

Vele jaren later zat ik soms met mijn vader in de huiskamer, waar we dan getweeën aan een cognacje zaten. Dat waren kostbare momenten! Later dronk ik wel vaker sterke drank, maar vooral vieux, cognac en soms ook rum. Toen kwam daar de uitnodiging van Henk Smits om eens te gaan eten bij “de Schot”. Het bleek een enorm succes. De whisky vooraf – een Littlemill, dat herinner ik me nog – viel écht geweldig in de smaak en de Talisker als toetje was helemaal het einde!

Daar ontstond het idee om eens een keer speciaal naar het restaurant te gaan om alleen whisky’s te gaan proeven. Na overleg met Wullie MacMorland, eigenaar van het restaurant de “Hielander” én whiskykenner bij uitstek, is daarmee eigenlijk het fundament van de club gelegd. We hadden de avond van ons leven en we besloten dat we dit eigenlijk met meer mensen zouden moeten doen! Zoiets heerlijks zou je moeten delen! We hebben een nieuwe afspraak met Wullie gemaakt en twee kennissen – Max Schulte en Rinze Douma – meegenomen. Die waren tijdens de tweede avond al even enthousiast.

“A club is born”

Met zijn vieren is toen het plan ontstaan om nòg meer mensen mee te laten genieten, maar hoe moesten we dat aanpakken. We besloten in 1994 een echte vereniging op te richten. Omdat Henk en ik het te druk hadden met andere zaken, wilden we geen van tweeën een veeleisende bestuursfunctie. Daarom werd Max penningmeester en Rinze voorzitter in onze nieuwe club. Henk en ikzelf werden algemeen bestuurslid.

Een naam als “toetje”

Wullie was heel enthousiast. Tijdens één van de avonden serveerde hij om tussen de whisky’s door een nagerecht met de naam “Ben Nevis”. Een gigantische cake doordrenkt met whisky. Lekker, maar een forse hoofdmaaltijd op zich! Na een gang naar de Kamer van Koophandel was de oprichting een feit. De club werd genoemd naar dat copieuze nagerecht van Wullie… Ben Nevis Club.

De volgende proefavond zaten we met z’n achten, de keer daar op met z’n zestienen, vervolgens tweeëndertig en zo groeide de nieuwe club in een razend tempo. Dan ontstaat er behoefte aan een clubblad. Omdat ik enige ervaring had met het samenstellen van dat soort blaadjes, heb ik toen maar die taak op mij genomen. Na enkele jaren namen Max en Rinze afscheid en zijn Henk en ik maar penningmeester en voorzitter geworden. Inmiddels is Henk overleden en ben ik de laatste van de oprichters die de club nog heeft. Lang is de club op 60 leden blijven staan omdat de clublocaties niet meer bezoekers toelieten. Inmiddels zijn er andere inzichten, telt de club ongeveer 80 leden en is er ruimte voor veel meer. Dat geeft mij persoonlijk een heel trots gevoel, omdat ik eraan heb kunnen meewerken om heel veel mensen een heel plezierige tijd te bezorgen. Dàt is voor mij de waarde van deze club!

De grondleggers anno 1995
v.l.n.r. Rinze, Frans, Wullie, Henk, Max