Verslag proeverij 18 november 2013
De internetproeverij 2013 van de Ben Nevis Club is weer een aangename en tevens gedenkwaardige avond geworden. Met presentatie door voorzitter Wullie Macmorland, zoals alleen Wullie dat kan, werd een lijst met zeldzame en zelfs unieke whisky’s geproefd door tweetallen die hun whisky’s en ervaringen telkens moesten delen. De lijst was de volgende:
Inkopper: Langs Blend, een exclusieve combinatie van eerste klas mout- en graanwhisky. De basis is Glengoyne. De neus verraadde wat sherry, de smaak was tamelijk zoet en de afdronk van deze heldere en goudkleurige blend was redelijk lang. De duo’s kregen hierna beiden een 12 jaar oude Glendeveron uit 1978 (43%). Deze was al zo uniek dat de ene fles 1,0 liter en de andere 0,7 liter bevatte. Gedistilleerd en gebotteld door de Macduff Distillery. Nog helemaal fris zijnde, proefde ik honing en vanille en ook wat noten. Een mooie afdronk! Hierna kwam het echte duowerk: Glen Gordon en Glen Keith. De Glen Gordon was een 15 jaar oude Glenfarclass under private label, 40% met een spannende ‘nose’: Madeira, appel, kruuiden en honing kwamen duidelijk door. In de smaak kwam daar wat eikenhout en volgens sommigen calvados bij. Zachte warme afdronk. De Glen Keith was in 1990 gebotteld, 43%. Na een ‘zwakke nose’ bleef ook het eerste slokje wat vaag. Zacht en sherry maar het volgende slokje gaf meer warmte, fruitigheid en volheid. Mooie afdronk.
Het werd steeds moeilijker om goed te proeven, omdat gastheer Frits ook nog eens met steeds lekkerdere hapjes langskwam. De waterflessen moesten dan ook regelmatig worden gevuld. North Port-Brechin was aan de beurt, gekoppeld aan 80/20. De eerste was een behoorlijk oude botteling (1981) van 43% die 23 jaar op de fles had gelegen. Hij had een heerlijke, fruitige nose, smaakte licht zoetig, maar ook naar rode wijn, een beetje naar stroop. Een mooie maar niet zo lange afdronk.
De 80/20 is een blend van 21 jaar oude Glenmorangie en Glen Moray Exclusive. Deze zeer zeldzame 40% alcohol blend was erg goed. Een beetje nootachtig en vettig. De smaak was onverwacht een beetje rokerig met ook tonen van koffie. Een beetje zoute volle afdronk.
Na het zoveelste lekkere hapje van Frits waren Aberlour en Glen Garioch aan de beurt. De Aberlour die wij proefden was een jaren ’80 fles,driekwart liter, met op het etiket nog de toevoeging Glenlivet. Alcohol: 43%. De krachtige neus bevatte veel natuur: gras, kruiden, wat bloemen. In de smaak verraste een ‘pepertje’, maar ook karamel en toffee. Ook hier een mooie afdronk. De tegenhanger, Glen Garioch was van dezelfde leeftijd. Ook een jaren ’80 fles van driekwart liter. Een lekkere, turfachtige Highland met in de neus bloemen en rook en ook hier in de smaak het pepertje. Heel apart was de smaak van kruidnagel bij de turf en rook. Mooie afdronk.
Hierna kwam de set met Little Mill en Linlithgow. De Little Mill die wij proefden werd gedistilleerd in 1988. 24 jaar oud, fust nummer 32, 53%. In de neus chocolade (wit) met wat kruiden en noten. Perzik? De smaak was zoet met nectarine en karamel. Ook de chocolade kwam terug. In de lange afdronk ook nog een herinnering van honing. De Linlithgow was voor mij persoonlijk de lekkerste Lowland die ik ook heb gedronken. Het betrof de eenendertig jaar geleden gedistilleerde whisky met de botteling naam Celebration of the Cask: 582 flessen met een percentage 61,8%. Dan ben je bang dat de alcohol te veel zal overheersen, maar niets van dat al. Deze uiterst zeldzame whisky begon al met een kruidige superneus, de enige vanavond die mijn haarwortels haalde, met kruiden en noten. De smaak was zeer aangenaam met vanille, karamel en perzik. De schitterende afdronk gaf nog wat peper vrij, die opvallend genoeg niet in de smaak zat.
De voorlaatste set betrof Glenisla en Glendronach. De Glenisla was een van de geturfde Glen Keith botteling, gedistilleerd in 1977…., fust sherry hogshead, nummer 29 van 478 flessen, 48,6 procent. Neus: eiken, noten en vettig. Als een echte speyside (maar dan een speyside ‘plus’) beleefde ik deze mooie whisky als zacht en soepel. Lekker, die citrus tonen. En wat een mooie lange afdronk! Natuurlijk moest de tegenhanger Glendronach ook uit de Speyside komen. Ook deze was in 1977 gedistilleerd, gebotteld in 2003 op 54,6%, vatnummer 5695 (sherry old cask, voor de derde keer gevuld) , fles 142. Hier ervoer ik in de neus al wat citrus en sinaasappelschil, maar ook wat noten. Het eerste sloke was even scherp en moest zich in de mond ontwikkelen. Bij het tweede slokje kwam de smaak goed vrij: rook, toffee, koffie en karamel. De korte afdronk was mooi rond.
De laatste set was van Bunnahabhain. De eerste: Bunnahabhain gedistilleerd 1989, nog maar pas (20 juni 2013) gebotteld door Càrn Mòr, 43,5 natural cask strength, sherry hogshead vat 5722, 241 flessen. Een heerlijke Islay met in de neus exotisch fruit zoals ananas en mango. Ook wat hazelnoot. De typerend rokerige smaak bevatte peper, wat hout en ook de exotische vruchten kwamen terug. Een rijke, kruidige afdronk. De tweede: Bunnahabhain gedistilleerd 1988, was eveneens in 2013 gebotteld maar door de Berry Brothers. 49,8% cask strength, sherry vat 4111, non-chillfiltered. Een nogal aparte neus die mij al een beetje in de Sinterklaassfeer bracht met marsepein en chocolade. De zware smaak begon met hazelnoten maar werd gaandeweg wat zoeter en fruitiger. Ook deze prachtige Islay had een waardige afdronk: vol, in balans met behoud van fruit en noten en ook markant de sherry er in.
Een avond vol valkuilen en heel hoge kwaliteit. Het zal volgend jaar weer moeilijk worden om over deze ‘ineternetproeverij’ heen te komen.
Peter Winkel
Download het boekje van de proeverij (pdf).